Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

Και όταν έσβησα τα φώτα κοίταξα για λίγο πίσω μου ... ένας θόρυβος με έκανε να γυρίσω πίσω και να σταθώ βουβή μέσα στο σκοτάδι ... κάτι σαν κλάμα έσπαγε τη σιωπή της ρουτίνας μου ... εκεί στο πλάι της μπαλκονόπορτας , στη χαραμάδα που έμπαινε λίγο φως απ'τις γύρω καταθλιπτικές πολυκατοικίες , ήταν κουλουριασμένο ένα πλάσμα που έμοιαζε σε μένα , στον εαυτό μου ... τώρα που το σκέφτομαι δεν έμοιαζε καν στον εαυτό μου , αλλά σαν ένα κομμάτι του , μικρό , μίζερο , ασχημάτιστο , που έκλαιγε σαν ένα κακομαθημένο βρωμόπαιδο ... έτσι νόμιζα... γύρισα την πλάτη , κοντοστάθηκα ξανά μέσα στο σκοτάδι ... δάκρυσα... απ'το βάθος άκουσα τον κακομαθημένο μου εαυτό να ψελλίζει ''φοβάμαι'' ... γυρίζω και του απλώνω το χέρι ''σ'αγαπάω''  ψιθύρισα '' είμαι εδώ εγώ για σένα , δεν θέλω να πάθεις κακό '' ... ''το ξέρω αλλά το ξεχνάς...'' απάντησε και χάθηκε ... είχε ξημερώσει ...