Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ .....

Όταν ακούμε τη λέξη μελαγχολία , σκεφτόμαστε αυτομάτως τη θλίψη και τη μοναξιά... είναι έτσι όμως ; Μήπως αρνούμαστε να ομολογήσουμε οτι πολλές φορές αποζητάμε να βρεθούμε σαυτή την κατάσταση και να βιώσουμε κάποια αρνητικά συναισθήματα; Γνωρίζουμε οτι κάθε δύναμη έχει μια αντίρροπή της , μήπως τελικά η μελαγχολία είναι η αντίρροπη δύναμη της χαράς και όλοι μας την έχουμε μέσα μας σε μεγάλο ή μικρο βαθμό ώστε να ερχόμαστε σε μια ισορροπία και τελικά να μπορούμε να βιώνουμε τις στιγμές χαράς πιο έντονα ; Μήπως μέσω της μελαγχολίας ερχόμαστε σε επαφή με έναν εαυτό που τον έχουμε ανάγκη αλλά τον φοβόμαστε , γιατί αυτός ο εαυτός μπορεί και αγγίζει το σκοτάδι ή ακόμα και το θάνατο ; Μήπως έχουμε μάθει να αναπτύσουμε από μικρή ηλικία μία σχέση απαγορευμένης έλξης μαυτόν τον εαυτό ; Και τέλος , μήπως δεν θα πρέπει να βλέπουμε τη μελαγχολία ως κάτι σκοτεινό και κακό για την προσωπικότητά μας αλλά έναν τρόπο , μέσο ανακάλυψης μιας άλλης πλευράς μας , πιο ενδιαφέρουσας ;

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κο ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟ !!

Οταν τα παντα σταματουν να κινουνται , οταν τα παντα θολωνουν και σπανε σαν να βλεπεις τη ζωη σου μεσα απο ενα καθρεπτη και οταν η καρδια σου ειναι η μονη που ακουγεται στη σιωπη του δωματιου σου , στη σιωπη ενος σκοτεινου δρομου που ολως τυχαιως δεν υπαρχει κανεις για να σε βοηθησει , να μοιραστει τον τρομο στα ματια σου ,να νιωσει το κρυο στο αιμα και στο σωμα σου, τοτε καποιος εχει τολμησει, εχει διαπραξει , εχει παραβει τη 10η εντολη !!

ΦΟΒΟΣ

ο φοβος σε αδρανοποιει , σε σκοτωνει γλυκα , σου καιει την ψυχη και το μονο που μενει μετα ειναι ενας ανθρωπος , μαζεμμενος, σκυφτος, χωρις ονειρα , χωρις επιθυμιες... ο φοβος για τον ιδιο τον φοβο αναζοπυρωνει εφιαλτες και σκοτεινες σκεψεις που τρεφονται απτη μιζερια και την εσωτερικη εξαθλιωση.... οταν το χαμογελο παυει να υπαρχει η ιδια η ζωη γινεται μια κολαση με οδηγο και καβαλαρη τον φοβο , που πλεον μοιαζει με ενα τερας που τιποτα δεν μπορει να το σταμτησει , μοιαζει σαν κατι ξενο που ενω εσυ ο ιδιος δημιουργησες πλεον δεν ξερεις πώς να τον σταματησεις , πώς να τον υπερβεις και ετσι λουφαζεις στην υγρη και σκοτεινη καμαρα της ψυχης σου περιμενοντας ενα σημαδι , ενα σημαδι ζωης ειτε ξενο ειτε οικιο για να του παραδωθεις....

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ...

Υπάρχουν στιγμές, κάτι άτιμες, ανυπόφορες στιγμές , που το μυαλό μεθάει απ'τη σαγήνη των αναμνήσεων... αναμνήσεων ευχάριστων και μη , αναμνήσεων που όταν το μυαλό τις αγγίξει , η ψυχή βουλιάζει μέσα σε μια ιδιωτική, μυστική, ηδονική θαλπωρή ... ξεχνάει το τώρα... βιώνει το χθες σαν σήμερα , απορεί , απαντάει, σκέφτεται , θυμώνει , πανικοβάλεται , αγχώνεται, κλαίει... κλαίει...ίσως γιατί τώρα ο,τι και να νιώθει δεν έχει σημασία ούτε για το τώρα , ούτε για το παράλληλο παρελθοντικό σύμπαν που είχε δημιουργήσει...ο,τι δάκρυ χύσει θα μείνει εκεί, ζεστό μέσα σαυτή τη σκοτεινή γωνιά, σαυτή που κρύφτηκε για να βιώσει ξανά συναισθήματα, που είχε ξεχάσει οτι είχε ζήσει και τότε είναι που συνειδητοποιεί οτι ο χρόνος είναι ο μοναδικός εχθρός της και τα δάκρυα οι αποδείξεις μιας ανέλπιστης προσμονής να μπορέσει μέσα απτο βούρκο της μιζέριας της να αναγεννηθεί και να χαθεί αυτή τη φορά όχι σε μονοπάτια φαντασιώσεων αλλά σε αγκαλιές ηδονικές , ζεστές, τρυφερές, απροσπέλαστες...