Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΤΙ... ΚΑΤΙ....


Όταν το σκοτάδι πέφτει μαρέσει ακόμα και ξύπνια να είμαι να κλείνω τα φώτα , να μην ακούγεται τίποτα , να υπάρχει απόλυτη ησυχία.Βυθίζομαι στις σκέψεις μου , βουτώ στη θάλασσα του μυαλού μου και ψάχνω , αναζητώ μια σπίθα , ένα φως , μια ένδειξη οτι κάτι σημαντικό συνέβη , οτι η μέρα δεν κύλησε όπως η προηγούμενη ... ψάχνω ... ψάχνω ... και ξέρεις τι βρίσκω ; Ένα τίποτα , ένα τίποτα που με κοιτάζει χαμογελώντας ειρωνικά , δεν μπορεί , δεν μπορεί λέω να είσαι εσύ μόνο στη ζωή μου , να με καθορίζει ένα τίποτα , ένα ασχημάτιστο , μαύρο , κακάσχημο τίποτα , όχι... όχι....ψάχνω, ψάχνω περισσότερο, με περισσότερο πείσμα, κουράζομαι , ανασαίνω βαριά , συνεχίζω όμως, συνεχίζω προσπαθώντας να ξεγυμνώσω το είναι μου, να το κάνω είτε να ντραπεί για την κατάντια του είτε να ζήσει την απόλυτη ηδονή απτην ανακάλυψη μιας πολύτιμης οντότητας , που δεν θα είναι κενή αλλά γεμάτη συναισθήματα και εμπειρίες. Φτάνω στο τέρμα της αναζήτησης , κουρασμένη πια , τρέμοντας από αγωνία και φόβο για το τι θα αντικρίσω , στέκομαι απέναντι από μια σκέψη που μου κάνει εντύπωση , την αγγίζω , αρχίζω και τη νιώθω, η σκέψη αυτή αναφερόταν στον έρωτα , ένα συναίσθημα ξεχασμένο και αφημένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου ...- Γιατί είσαι στο τέρμα ; Τόσο πίσω; τη ρώτησα.-Γιατί εσύ με ξέχασες και με άφησες εδώ , ούτε που κατάλαβες οτι λείπω απτη ζωή σου , μου απαντά. -Μα πάντα αναφέρομαι σε σένα πώς γίνεται να σε ξέχασα ; -Δεν αναφέρεσαι σε μένα , έχεις μπερδέψει τον έρωτα με τις εμμονές και τους εγωισμούς. Ένα δάκρυ κύλησε απτα μάτια μου , ναι , είχε δίκιο είχα ξεχάσει τι σημαίνει να ερωτεύεσαι αγνά , να χάνεσαι σε ένα βλέμμα, να παρακαλάς για ένα χάδι , μια αγκαλιά και μόνο η σκέψη ή ιδεά ενός φιλιού να σε γεμίζει ευτυχία και γλυκιά μελαγχολία. Τελικά κάτι υπάρχει μέσα μου, που υπερβαίνει τη ρηχότητα της καθημερινότητας , κάτι τόσο μικρό μα παράλληλα τόσο σημαντικό ,κάτι που δεν είναι άλλο απτη λαχτάρα για έρωτα.

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ''ΑΝ''


το ΑΝ ξεπερασε τις προσδοκιες μου ! Η ουσια της ταινιας επικεντρωνεται στις ανθρωπινες σχεσεις , σε κανει να σκεφτεις οτι η καθε σου κινηση , η καθε σου επιλογη μπορει να διαμορφωσει ολοκληρη τη ζωη σου ... ολα κρεμονται απο ενα ΑΝ .... ακομα και η μεγαλη αγαπη , ο μεγαλος ερωτας απο κει κρεμεται , γιατι το θεμα ειναι ΑΝ θα υπερβεις το φοβο και θα ρισκαρεις να αντεξεις το κατι δυνατο που σου προκαλει ενας ανθρωπος ή ΑΝ θα σε νικησει αυτος ο φοβος και θα χασεις την ευκαιρια να ζησεις τη μεγαλη αγαπη . Απο κει και περα απιστευτη η ερμηνευτικη ικανοτητα της σκυλιτσας με το ονομα ''ΜΟΝΑΞΙΑ'' , φοβερη οπως παντα η Καλογυρου συνεχιζει αυτη η κοπελα και ειναι ενα απτα υποκριτικα μου προτυπα , πολυ καλος και ο Παπακαλιατης τοσο σε επιπεδο ερμηνειας οσο και σκηνοθεσιας , ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ η Θεμις Μπαζακα και φυσικα οι παρεμβασεις του Κωνσταντινου και της Κοντου ηταν εξαιρετικες !!! Φοβερη οπως παντα εξαλλου σε εργο του Παπακαλιατη η μουσικη επιμελεια και πολυ καλη η φωτογραφια , μεταφερεσαι στις ομορφες γωνιες της Πλακας και νοσταλγεις μια αλλη εποχη και βγαινοντας απτην αιθουσα νιωθεις οτι πρεπει να προσπαθησεις να επιβιωσεις κυριως συναισθηματικα μεσα σε μια εποχη που θελει να σε αλλαξει ! Αν αλλαξουμε λοιπον τι θα γινει ? και ΑΝ δεν αλλαξουμε ? Εμεις επιλεγουμε το ΑΝ μας :-)

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ .....

Όταν ακούμε τη λέξη μελαγχολία , σκεφτόμαστε αυτομάτως τη θλίψη και τη μοναξιά... είναι έτσι όμως ; Μήπως αρνούμαστε να ομολογήσουμε οτι πολλές φορές αποζητάμε να βρεθούμε σαυτή την κατάσταση και να βιώσουμε κάποια αρνητικά συναισθήματα; Γνωρίζουμε οτι κάθε δύναμη έχει μια αντίρροπή της , μήπως τελικά η μελαγχολία είναι η αντίρροπη δύναμη της χαράς και όλοι μας την έχουμε μέσα μας σε μεγάλο ή μικρο βαθμό ώστε να ερχόμαστε σε μια ισορροπία και τελικά να μπορούμε να βιώνουμε τις στιγμές χαράς πιο έντονα ; Μήπως μέσω της μελαγχολίας ερχόμαστε σε επαφή με έναν εαυτό που τον έχουμε ανάγκη αλλά τον φοβόμαστε , γιατί αυτός ο εαυτός μπορεί και αγγίζει το σκοτάδι ή ακόμα και το θάνατο ; Μήπως έχουμε μάθει να αναπτύσουμε από μικρή ηλικία μία σχέση απαγορευμένης έλξης μαυτόν τον εαυτό ; Και τέλος , μήπως δεν θα πρέπει να βλέπουμε τη μελαγχολία ως κάτι σκοτεινό και κακό για την προσωπικότητά μας αλλά έναν τρόπο , μέσο ανακάλυψης μιας άλλης πλευράς μας , πιο ενδιαφέρουσας ;

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ κο ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟ !!

Οταν τα παντα σταματουν να κινουνται , οταν τα παντα θολωνουν και σπανε σαν να βλεπεις τη ζωη σου μεσα απο ενα καθρεπτη και οταν η καρδια σου ειναι η μονη που ακουγεται στη σιωπη του δωματιου σου , στη σιωπη ενος σκοτεινου δρομου που ολως τυχαιως δεν υπαρχει κανεις για να σε βοηθησει , να μοιραστει τον τρομο στα ματια σου ,να νιωσει το κρυο στο αιμα και στο σωμα σου, τοτε καποιος εχει τολμησει, εχει διαπραξει , εχει παραβει τη 10η εντολη !!

ΦΟΒΟΣ

ο φοβος σε αδρανοποιει , σε σκοτωνει γλυκα , σου καιει την ψυχη και το μονο που μενει μετα ειναι ενας ανθρωπος , μαζεμμενος, σκυφτος, χωρις ονειρα , χωρις επιθυμιες... ο φοβος για τον ιδιο τον φοβο αναζοπυρωνει εφιαλτες και σκοτεινες σκεψεις που τρεφονται απτη μιζερια και την εσωτερικη εξαθλιωση.... οταν το χαμογελο παυει να υπαρχει η ιδια η ζωη γινεται μια κολαση με οδηγο και καβαλαρη τον φοβο , που πλεον μοιαζει με ενα τερας που τιποτα δεν μπορει να το σταμτησει , μοιαζει σαν κατι ξενο που ενω εσυ ο ιδιος δημιουργησες πλεον δεν ξερεις πώς να τον σταματησεις , πώς να τον υπερβεις και ετσι λουφαζεις στην υγρη και σκοτεινη καμαρα της ψυχης σου περιμενοντας ενα σημαδι , ενα σημαδι ζωης ειτε ξενο ειτε οικιο για να του παραδωθεις....

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ...

Υπάρχουν στιγμές, κάτι άτιμες, ανυπόφορες στιγμές , που το μυαλό μεθάει απ'τη σαγήνη των αναμνήσεων... αναμνήσεων ευχάριστων και μη , αναμνήσεων που όταν το μυαλό τις αγγίξει , η ψυχή βουλιάζει μέσα σε μια ιδιωτική, μυστική, ηδονική θαλπωρή ... ξεχνάει το τώρα... βιώνει το χθες σαν σήμερα , απορεί , απαντάει, σκέφτεται , θυμώνει , πανικοβάλεται , αγχώνεται, κλαίει... κλαίει...ίσως γιατί τώρα ο,τι και να νιώθει δεν έχει σημασία ούτε για το τώρα , ούτε για το παράλληλο παρελθοντικό σύμπαν που είχε δημιουργήσει...ο,τι δάκρυ χύσει θα μείνει εκεί, ζεστό μέσα σαυτή τη σκοτεινή γωνιά, σαυτή που κρύφτηκε για να βιώσει ξανά συναισθήματα, που είχε ξεχάσει οτι είχε ζήσει και τότε είναι που συνειδητοποιεί οτι ο χρόνος είναι ο μοναδικός εχθρός της και τα δάκρυα οι αποδείξεις μιας ανέλπιστης προσμονής να μπορέσει μέσα απτο βούρκο της μιζέριας της να αναγεννηθεί και να χαθεί αυτή τη φορά όχι σε μονοπάτια φαντασιώσεων αλλά σε αγκαλιές ηδονικές , ζεστές, τρυφερές, απροσπέλαστες...