ΠΑΓΙΔΑ ΟΝΕΙΡΟΥ

Ένα δωμάτιο αδειανό το μυαλό μου , έξω φυσάει , φυσάει αδιάκοπα, ορμητικά , υποβλητικά... τίποτα πλέον δεν ακούγεται ... η φύση λουφάζει , γίνεται μάρτυρας μιας μυστικής συμφωνίας μεταξύ του ουρανού και της γης μέσα στο απέραντο σκοτάδι... προσπαθώ να ακούσω την ανάσα μου , αργόσυρτη, ήρεμη, σε έναν μόνιμο ρυθμό γαλήνης ... προσπαθώ να ακούσω την καρδιά μου , χτυπάει , ακολουθεί τον ρυθμό του τυμπάνου της ψυχής μου ... τα μάτια μου κλείνουν ... στην παλέτα του μυαλού μου κυριαρχεί πότε το ροζ , πότε το γαλάζιο , πότε το απόλυτο σκοτάδι του μαύρου... να σαι όμως ! Πίσω από ένα σύννεφο ... μου χαμογελάς ... ξαφνικά αρχίζεις και πέφτεις , πέφτεις , τρέχω να σου δώσω το χέρι μου να κρατηθείς , το αρνήσε πεισματικά .... πέφτεις ... δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου ... πέφτεις ... πλαντάζω ... ανοίγω τα μάτια ... ο ήλιος χα'ι'δεύει απαλά τα μαλλιά μου... ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλό μου... ένας εφιάλτης ήταν ψέλλισα....