Και όταν κάποτε με ρώτησες τι θα θελα περισσότερο τη στιγμή εκείνη , σκέφτηκα φευγαλέα μια ακρογιαλιά το σούρουπο , με τα σώματά μας αντικριστά στο κύμα και τις ψυχές μας να φωνάζουν μέσα στην αγκαλιά της σιωπής τα πιο σκοτεινά μας πάθη , φοβισμένες να αφεθούν σ'αυτά μα ταυτόχρονα να νιώθουν την ανάγκη να ουρλιάξουν για να απεγκλωβίσουν τον πόνο της συνειδητής άρνησης αλλά και τον πόνο της εγγύτητας , το κύμα θα ήταν πλέον τα δάκρυά μας ... πιο αλμυρά ; πιο γλυκά ; δεν μπορώ να σου απαντήσω ... εσύ ; Αν μπορείς κράτα μου μια θέση δίπλα σου στην ακρογιαλιά και έρχομαι ... δεν θα αργήσω... εξάλλου ήδη με νιώθεις ...
εξαιρετικο δειγμα λογοτεχνικης γραφης!!σε κανει να θες να διαβασεις κι αλλο ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή