ΣΙΩΠΗ

Γραφω και τα ματια μου τσουζουν ....δεν ξερω γιατι γραφω ...ισως για να με ακουσω γιατι αν περιμενα καποιον αλλον να με ακουσει θα καθομουν για χρονια να κοιταζω ενα ασπρο ταβανι και οι εικονες απτις αναμνησεις θα μου λεγανε οτι ειναι καιρος να συνεχισω...κοιταζω ομως γυρω μου και ολα εχουν αλλαξει τιποτα δεν ειναι οπως παλια ...φιλοι , γνωστοι , συγγενεις χανονται στην θλιβερη μονοτονη καθημερινοτητα και ολοι μαζι κρυβομαστε πισω απτη ληθη....ολα τρεχουν με μεγαλη ταχυτητα, ολοι τρεχουν να προλαβουν κατι , να το παιξουν διαφορετικοι και ομως οταν αναζητησουν την αληθεια και καταλαβουν οτι τοσο καιρο τους κοιτουσε αταραχη στα ματια μια φενακη , ζητουν εκδικηση , ζητουν εκδικηση απτον ιδιο τους τον εαυτο που ποτε δεν τους αφηνε να καταλαβουν το ποσο σημαντικο ειναι να νιωσεις την σιωπη και το συναισθημα που απορρεει απο το αγγιγμα των σωματων. Τα ονειρα μας ειναι μια βαρκα που χανεται στο πελαγος προσπαθωντας να αγγυροβολησει στο λιμανι των ξεχασμενων αισθησεων......