Οταν πεφτει το σκοταδι τα ματια μου αδυνατουν να κλεισουν και αν κλεισουν σκεφτονται εσενα ... Το μυαλο μου προσπαθει ανεπιτυχως να διεσδυσει στις σκεψεις σου να καταλαβει τι σκεφτεσαι , τι αισθανεσαι . Μιλαμε σπανια εως καθολου καθως ντρεπομαι ακομα και να σου μιλησω ...Και ομως μου λειπεις ...Μου λειπει το χαμογελο σου , το βλεμμα σου που ατενιζε την θλιβερη αιθουσα και που καποια στιγμη συναντουσε τα δικα μου ματια που σε κοιτουσαν ζητωντας μια επιβεβαιωση και εσυ το μονο που εκανες ηταν να μου χαμογελασεις αχνα. Ποτε δεν θα μαθεις πως ενιωθα σαν σε κοιτουσα , ποτε δεν θα ακουσεις την καρδια μου να χτυπα ετσι οπως χτυπουσε καθε φορα που σε εβλεπα...Παντα θα 'σαι για μενα κατι απιαστο σαν να προσπαθω να πιασω καπνο με γυμνα χερια. Μακαρι να μαφηνες να σε νιωσω αλλα εσυ ΟΛΟ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ..........
ΟΛΟ ΜΕ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ.....νομίζω πράγματι πολύ ταιριαστός στίχος με το κείμενο....όλοι έχουμε νιώσει κάποτε έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφή