ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ .....

Όταν ακούμε τη λέξη μελαγχολία , σκεφτόμαστε αυτομάτως τη θλίψη και τη μοναξιά... είναι έτσι όμως ; Μήπως αρνούμαστε να ομολογήσουμε οτι πολλές φορές αποζητάμε να βρεθούμε σαυτή την κατάσταση και να βιώσουμε κάποια αρνητικά συναισθήματα; Γνωρίζουμε οτι κάθε δύναμη έχει μια αντίρροπή της , μήπως τελικά η μελαγχολία είναι η αντίρροπη δύναμη της χαράς και όλοι μας την έχουμε μέσα μας σε μεγάλο ή μικρο βαθμό ώστε να ερχόμαστε σε μια ισορροπία και τελικά να μπορούμε να βιώνουμε τις στιγμές χαράς πιο έντονα ; Μήπως μέσω της μελαγχολίας ερχόμαστε σε επαφή με έναν εαυτό που τον έχουμε ανάγκη αλλά τον φοβόμαστε , γιατί αυτός ο εαυτός μπορεί και αγγίζει το σκοτάδι ή ακόμα και το θάνατο ; Μήπως έχουμε μάθει να αναπτύσουμε από μικρή ηλικία μία σχέση απαγορευμένης έλξης μαυτόν τον εαυτό ; Και τέλος , μήπως δεν θα πρέπει να βλέπουμε τη μελαγχολία ως κάτι σκοτεινό και κακό για την προσωπικότητά μας αλλά έναν τρόπο , μέσο ανακάλυψης μιας άλλης πλευράς μας , πιο ενδιαφέρουσας ;