ΦΟΒΟΣ

ο φοβος σε αδρανοποιει , σε σκοτωνει γλυκα , σου καιει την ψυχη και το μονο που μενει μετα ειναι ενας ανθρωπος , μαζεμμενος, σκυφτος, χωρις ονειρα , χωρις επιθυμιες... ο φοβος για τον ιδιο τον φοβο αναζοπυρωνει εφιαλτες και σκοτεινες σκεψεις που τρεφονται απτη μιζερια και την εσωτερικη εξαθλιωση.... οταν το χαμογελο παυει να υπαρχει η ιδια η ζωη γινεται μια κολαση με οδηγο και καβαλαρη τον φοβο , που πλεον μοιαζει με ενα τερας που τιποτα δεν μπορει να το σταμτησει , μοιαζει σαν κατι ξενο που ενω εσυ ο ιδιος δημιουργησες πλεον δεν ξερεις πώς να τον σταματησεις , πώς να τον υπερβεις και ετσι λουφαζεις στην υγρη και σκοτεινη καμαρα της ψυχης σου περιμενοντας ενα σημαδι , ενα σημαδι ζωης ειτε ξενο ειτε οικιο για να του παραδωθεις....