Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΥΑΛΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ...

Υπάρχουν στιγμές, κάτι άτιμες, ανυπόφορες στιγμές , που το μυαλό μεθάει απ'τη σαγήνη των αναμνήσεων... αναμνήσεων ευχάριστων και μη , αναμνήσεων που όταν το μυαλό τις αγγίξει , η ψυχή βουλιάζει μέσα σε μια ιδιωτική, μυστική, ηδονική θαλπωρή ... ξεχνάει το τώρα... βιώνει το χθες σαν σήμερα , απορεί , απαντάει, σκέφτεται , θυμώνει , πανικοβάλεται , αγχώνεται, κλαίει... κλαίει...ίσως γιατί τώρα ο,τι και να νιώθει δεν έχει σημασία ούτε για το τώρα , ούτε για το παράλληλο παρελθοντικό σύμπαν που είχε δημιουργήσει...ο,τι δάκρυ χύσει θα μείνει εκεί, ζεστό μέσα σαυτή τη σκοτεινή γωνιά, σαυτή που κρύφτηκε για να βιώσει ξανά συναισθήματα, που είχε ξεχάσει οτι είχε ζήσει και τότε είναι που συνειδητοποιεί οτι ο χρόνος είναι ο μοναδικός εχθρός της και τα δάκρυα οι αποδείξεις μιας ανέλπιστης προσμονής να μπορέσει μέσα απτο βούρκο της μιζέριας της να αναγεννηθεί και να χαθεί αυτή τη φορά όχι σε μονοπάτια φαντασιώσεων αλλά σε αγκαλιές ηδονικές , ζεστές, τρυφερές, απροσπέλαστες...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου